Anahtar fark: MPEG, Hareketli Resim Uzmanları Grubunun kısaltmasıdır. MPEG2 1995 yılında piyasaya sürüldü ve etkin bir şekilde MPEG1'in halefidir. MPEG1 ile oldukça benzer ve önceki formatta iyileştirmeyi hedefliyor. MPEG2, hareketli resimlerin ve ilgili ses bilgilerinin genel kodlamasını içerir. MPEG4, 1999 yılında piyasaya sürüldü ve sınırlı sayıda medyaya sahip cihazlar, özellikle medya oynatıcılar ve cep telefonları gibi taşınabilir cihazlar için bir kodlama yöntemi olarak geliştirildi. Bu biçim aynı zamanda genellikle video akışı ve ses dosyaları için, özellikle akış ortamı ve CD dağıtımı, telefon, görüntülü telefon ve yayın yapan televizyon uygulamaları içindir.

MPEG, Hareketli Resim Uzmanları Grubunun kısaltmasıdır. 1988 yılında ISO ve IEC tarafından kurulan bir uzmanlar çalışma grubudur. Nippon Telgrafı Hiroshi Yasuda ile Telefon ve Leonardo Chiariglione arasında ortak bir girişimdi. Chiariglione, grubun kuruluşundan bu yana grubun Başkanı olarak görev yaptı.

MPEG'in amacı, ses ve video sıkıştırma ve iletimi için standartları belirlemekti. 2005 yılına kadar grup, çeşitli endüstrilerden, üniversitelerden ve araştırma kurumlarından toplantı başına yaklaşık 350 üyeyi kapsayacak şekilde büyüdü.

MPEG tarafından belirlenen standartlar farklı parçalardan oluşmaktadır. Her bölüm, tüm şartnamenin belirli bir yönünü kapsar. MPEG aşağıdaki sıkıştırma formatlarını ve yardımcı standartları standartlaştırmıştır:

• MPEG-1 (1993): Dijital depolama ortamları için hareketli resimlerin ve ilgili sesin yaklaşık 1, 5 Mbit / s hızında kodlanması (ISO / IEC 11172). VHS kalitesinde ham dijital video ve CD sesini aşırı kalite kaybı olmadan sıkıştırmak için tasarlanmıştır, video CD'lerini, dijital kablo / uydu TV'yi ve dijital ses yayınını (DAB) mümkün kılar. Popüler MPEG1 Ses Katmanı III (MP3) ses sıkıştırma formatını içerir.
• MPEG-2 (1995): Hareketli görüntülerin ve ilgili ses bilgilerinin genel kodlaması (ISO / IEC 13818). Hali hazırda mevcut depolama ortamı ve iletim bant genişliği kullanılarak filmlerin depolanmasına ve aktarılmasına izin veren, kayıplı video sıkıştırma ve kayıplı ses verisi sıkıştırma yöntemlerinin bir kombinasyonunu açıklar.
• MPEG-3: Ölçeklendirilebilir ve çok çözünürlüklü sıkıştırmayı standart hale getiren ve HDTV sıkıştırması için tasarlanan, ancak gereksiz olduğu ve MPEG2 ile birleştirildiği anlaşıldı.
• MPEG-4 (1999): Görsel-işitsel nesnelerin kodlanması. Web (akış ortamı) ve CD dağıtımı, ses (telefon, video telefonu) ve yayın televizyon uygulamaları için AV verilerinin sıkıştırılmasını içerir. MPEG-4 Bölüm 14'ü (MP4) içerir.
• MPEG-7 (2002): Multimedya içerik açıklama arayüzü. MPEG1, MPEG2 ve MPEG4 gibi hareketli görüntülerin ve sesin gerçek kodlaması ile ilgilenen bir standart değildir. Meta verileri depolamak için XML kullanır ve belirli olayları etiketlemek veya şarkı sözlerini bir şarkıya senkronize etmek için zaman koduna eklenebilir.
• MPEG-21 (2001): Multimedya çerçevesi. Multimedya uygulamaları için açık bir çerçeve tanımlamayı amaçlamaktadır. Bir Dijital Öğe tanımına ve Dijital Öğe ile etkileşime giren kullanıcılara dayanarak.

MPEG2 1995 yılında piyasaya sürüldü ve etkin bir şekilde MPEG1'in halefidir. MPEG1 ile oldukça benzer ve önceki formatta iyileştirmeyi hedefliyor. MPEG2, hareketli resimlerin ve ilgili ses bilgilerinin genel kodlamasını içerir. Sıkıştırma faktörünü iyileştirir ve MPEG1'in özelliklerini arttırır, böylece MPEG2 temel olarak DVD videoları için kullanılır, ayrıca karasal, kablo ve uydu gibi dijital televizyon yayınları yapar.

MPEG2 ayrıca kayıplı bir sıkıştırmadır, ancak MPEG2 daha iyi çözünürlük sağlar. Ayrıca daha yüksek bit hızları kullandı. Kayıplı sıkıştırma, bir dosyayı kaydederken, sıkıştırma nedeniyle hafif bir kalite kaybı olduğu anlamına gelir. Her yeniden tasarruf ile orada sıkıştırma nedeniyle hafif bir kalite kaybı. Bu nedenle, çok sayıda düzenleme yapmaya devam etmek ve görüntüye yeniden kaydetmek gerektiğinde en iyi biçim değildir. Yine de, yalnızca birkaç düzenleme yapılırsa ve dosya yüksek kaliteli bir formatta kaydedilirse, sıkıştırma nedeniyle hafif bir kalite kaybı göz ardı edilebilir. Bu formatı kullanmanın bir avantajı, sıkıştırma nedeniyle dosyanın veri depolamak için daha az yer kaplamasıdır.

Ayrıca, MPEG2, MPEG1'in aşağıdakileri içeren bazı zayıf yönlerini ele aldı:

• Ses sıkıştırma iki kanalla sınırlı
• Titreşimli video için kullanıldığında sıkıştırılmış video ile standartlaştırılmış destek yok
• Daha yüksek çözünürlükteki videolar için uyumsuz sınırlı standart profil. 4k video desteği, ancak daha yüksek çözünürlükler için video kodlamanın pratik bir yolu yok
• Destek donanımının sınırlı tanımı
• Sadece bir renk alanı desteği - 4: 2: 0

Ek olarak, MPEG2 ayrıca Değişken nicelleştirme ve VBR için destek içermektedir. MPEG2 ayrıca, MPEG1 ile uyumlu olmadığı için daha karmaşık bir kodlama algoritmasına sahiptir. Bu nedenle, MPEG1 oynatıcılar MPEG2 dosyalarının kodunu çözemez ve oynatamaz.

MPEG4, 1999 yılında piyasaya sürüldü ve sınırlı sayıda medyaya sahip cihazlar, özellikle medya oynatıcılar ve cep telefonları gibi taşınabilir cihazlar için bir kodlama yöntemi olarak geliştirildi. Bu biçim aynı zamanda genellikle video akışı ve ses dosyaları için, özellikle akış ortamı ve CD dağıtımı, telefon, görüntülü telefon ve yayın yapan televizyon uygulamaları içindir.

MPEG4, MPEG-1 ve MPEG-2 standardını temel alır ve onlar gibi bir grafik ve video kayıplı sıkıştırma algoritması standardıdır. Bununla birlikte, MPEG-4 dosyalarının boyutu daha küçüktür ve bu nedenle çevrimiçi akış sağlamak veya disk alanı sınırlı olan taşınabilir oynatıcılarda depolamak için tercih edilir. Bunun nedeni, MPEG-4'ün renkli görüntüleri 20: 1 ila 300: 1 oranlarında sıkıştırabilen dalgacık teknolojisine ve gri tonlamalı görüntüleri 20: 1 ila 50: 1 hıza dayanmasıdır. Ayrıca, MPEG4 sıkıştırma mekanizması, MPEG2'ninkine kıyasla biraz daha karmaşıktır. Bunun nedeni, MPEG4'ün veri boyutunu daha da azaltmak için hangi piksellerin atılabileceğini taramak ve belirlemek için daha iyi algoritmalar gerektirmesidir.

Wikipedia MPEG4'ün özellikleri olarak aşağıdakileri listeler:

• MPEG-4, farklı yazılım ve donanım geliştiricilerin, dijital televizyon, animasyon grafikleri, World Wide Web ve bunların uzantıları gibi hizmet ve teknolojilerin kalitesini iyileştirmek için daha iyi adaptasyon ve esneklik yeteneklerine sahip multimedya nesneleri oluşturmalarını sağlar.
• Veri ağı sağlayıcıları, veri şeffaflığı için MPEG-4'ü kullanabilir. Standart prosedürler yardımıyla, MPEG-4 verileri yorumlanabilir ve mevcut herhangi bir ağla uyumlu diğer sinyal türlerine dönüştürülebilir.
• MPEG-4 formatı, son kullanıcılara çeşitli hareketli nesnelerle geniş bir etkileşim yelpazesi sunar.
• MPEG topluluğunda Fikri Mülkiyet Yönetimi ve Korunması (IPMP) olarak bilinen Standart Dijital Haklar Yönetimi sinyali.

MPEG4 yıllar içinde oldukça popüler olmuştur. En yaygın kullanılan formatlarından biri .mp4'tür. MPEG-4 Part 12, Apple'ın MOV dosyasından geliştirildi ve sonunda MP4 formatı olan MPEG-4 Part 14 ile sonuçlandı. MP4 bir konteyner formatıdır. Bu, ses ve / veya video verilerini depolamak için kullanılabileceği anlamına gelir. MP4 video ve ses de internet üzerinden yayınlanabilir.